Φίλε Κώστα Ασημακόπουλε...
Κώστα, θα μπορούσα να σε πάρω τηλέφωνο. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά και δεν θα είναι και η τελευταία. Προτίμησα τη δημοσιοποίηση γιατί το …ανακάτεμα που ένιωσα στο στομάχι μετά την ανάγνωση του άρθρου σου με τίτλο «Κομφερασιέ και πρόεδρος» πιστεύω ότι το ένιωσαν και εκατοντάδες άλλοι αναγνώστες σου και οι οποίοι πιθανότατα θα ήθελαν και αυτοί να απευθυνθούν σε σένα μέσα από αυτές τις γραμμές. Για να σου πουν, κρίμα Κώστα, κρίμα!
Κρίμα για το ότι αφιερώνεις μια ολόκληρη στήλη για να κάνεις μια αισχρή προσωπική επίθεση σε έναν άνθρωπο, με τον οποίο απ’ ότι φαίνεται σας χωρίζουν απύθμενες διαφορές, και ο οποίος έχει επιλεγεί από μία ευρύτατη παρέα ανθρώπων να ηγηθεί μιας κίνησης με σκοπό να παρουσιάσει θέσεις, απόψεις, ελπίδες και προτάσεις για ένα καλύτερο αύριο στο βόλεϊ.
Κώστα, είναι πολύ πιασάρικο το κλισέ «Μπελιγράτης εναντίον Προσαλίκα», αλλά έλα που δεν είναι έτσι! Το ένα μέρος τόπιασες σωστά, Μπελιγράτης. Το άλλο μέρος όμως είναι και Δημητριάδης, και Γόντικας, και Προσαλίκας, και Τριανταφυλλίδης, και Ντράγκοβιτς, και Μπεργελές, και Αγγελάκη, και Μήτση, και Καλουδιώτη, και Πλίκας, και Φάκας, και Στέλιος Καζάζης, και Αμαριανάκης, και Δημήτρης Καζάζης, και Μελισσουργός…και…και εκατοντάδες άλλοι, μια ολόκληρη Κίνηση που επέλεξε επικεφαλής της τον Στέλιο Προσαλίκα. Ένα πλήθος αξιολογότατων (επίτρεψέ μου) ανθρώπων που δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν να βάζει τη δική τους υπογραφή κάτω από κάθε «ενοχλητικό» άρθρο που ανεβαίνει στο διαδίκτυο. Καταλαβαίνω πόσο ευκολότερο είναι να στοχοποιήσεις (εσύ και ο απελθών πρόεδρος) έναν άνθρωπο από το να αντιπαρατεθείς με ένα πλήθος αξιόλογων ατόμων και με ένα πλήθος θέσεων και προτάσεων. Αλλά και η στοχοποίηση έχει όρια, δεν έχει βρε Κώστα;
Κώστα, όταν έγραψες αυτή τη λίβελλο, αισθάνθηκες περήφανος, γεμάτος ως άνθρωπος και ως δημοσιογράφος; Εγώ που σε θεωρώ μια από τις πιο καλές πένες που έχουν περάσει από την αρθρογραφία του βόλεϊ, θλίβομαι γιατί αδικείς τον εαυτό σου με αυτόν τον εσμό των απαράδεκτων, αηδιαστικών, εμετικών προσωπικών επιθέσεων. Θα μπορούσες να αντιπαραθέσεις επιχειρήματα υπέρ της απελθούσας διοίκησης της ΕΟΠΕ, υπέρ των ..καταξιωμένων στελεχών της, υπέρ των μυρίων επιτευγμάτων της, υπέρ των προθέσεών της αν επανεκλεγεί… Αλλά, αντ΄αυτών η βρωμιά; Κρίμα και πάλι κρίμα!!!
Απλά, για την ιστορία. Η επιστολή προς τον διευθυντή της εφημερίδας ήταν μια πρωτοβουλία (εύστοχη, άστοχη, θα κριθεί…)του Γραφείου Τύπου της Κίνησης και καμία σχέση δεν είχε ο στοχοποιημένος επικεφαλής της, του οποίου το ύφος σαφώς και δεν «αναγνωρίζεται» -ειδικά από σένα- μέσα από τις γραμμές της συγκεκριμένης τοποθέτησης. Όσο, πάντως, για το εάν η πρωτιά της στήλης του βόλεϊ του GOAL είναι «…προϊόν σκληρής δουλειάς 20 ετών, μέσα από ξενύχτια, προσωπικές και οικογενειακές θυσίες…», ποιος αμφιβάλλει και συγχαρητήρια!!! Το εάν όμως αυτή σου η επιτυχία αποτέλεσε και την αιτία πρόσληψής σου στο ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ της ΕΟΠΕ και κατά πόσο πιστεύεις ότι συμβιβάζεται ο κρίνων το έργο της ομοσπονδίας από την εφημερίδα να λειτουργεί και ως κρινόμενος και υπερασπιστής του έργου της από το Γραφείο Τύπου, απομένει σε σένα να μας πείσεις (αφού βέβαιά πείσεις και τον εαυτό σου) ότι με τον τρόπο αυτό εξακολουθείς να υπηρετείς ένα λειτούργημα και ότι είναι απόλυτα θεμιτό να λειτουργείς ως «υπηρέτης δύο αφεντάδων» με μόνο στόχο την αύξηση των εσόδων του οικογενειακού σου προϋπολογισμού. Τέλος πάντων, αυτό είναι ίσως μια παθογένεια όλου του ελληνικού αθλητικού –και όχι μόνο- τύπου στην Ελλάδα. Το ζήτημα όμως είναι εμείς οι αναγνώστες σας να τελειώνουμε το διάβασμα της αρθρογραφίας σας και να εισπράτουμε κάτι θετικό ή αρνητικό με ό,τι διαβάσαμε και να μην έχουμε αυτό το ανακάτεμα στο στομάχι που μας άφησε μια από τις χειρότερες μέχρι σήμερα επαγγελματικά δουλειές σου.
Κρίμα, Κώστα!
Αιμίλιος Γολέμης
